De Legende van de Galgenberg bij Polička

Niet ver van het charmante stadje Polička ligt een heuvel die al eeuwenlang door de locals met respect – en een beetje angst – wordt genoemd: de Galgenberg. Ooit was het een kale, rotsachtige plek waar de wind vrij spel had en waar alleen drie hoge sparren de stilte doorbraken. Als drie groene kaarsen stonden ze op de top, naast een houten kruis en de oude stadsgalgen, ommuurd door een verweerde stenen ring.
Haviken en raven cirkelden er voortdurend boven. Hun gekras klonk als een waarschuwing. Het was een plek waar niemand 's nachts wilde komen.

Maar dat veranderde op een onverwachte avond, zo'n twee eeuwen geleden.

In de herberg "Bij de Groene Boom" zat een gezelschap waardige burgers tot laat in de nacht verhalen te vertellen. Onder hen bevonden zich ook een paar raadsleden. Toen het gesprek op de Galgenberg kwam, verklaarde één van hen – anders een dappere man – dat hij er op dit nachtelijk uur never nooit naartoe zou gaan. Alleen al de naam joeg iedereen koude rillingen over de rug.

Toen mengde de jonge tapster zich in het gesprek. Zonder een spoor van ironie zei ze:

"Ik zou er nú nog heen durven."

De mannen keken haar ongelovig aan.
"Jij? Een meisje?"

"Waarom niet? Als jullie me ervoor betalen, ga ik meteen."

Ze waarschuwden haar voor de duisternis, de stilte, de vermeende geesten. Maar de tapster bleef bij haar woord. Als bewijs wat ze had gedaan zou ze haar mes in de deur van de galgen zetten, zodat iedereen het de volgende ochtend kon zien.

De heren besloten erop in te gaan. Als ze haar daad volbracht, kreeg ze van ieder een gouden dukaat.

De tapster trok een warme mantel aan, nam haar mes en vertrok vastberaden de nacht in. Toen ze de heuvel naderde en de vage contouren van de galgen zag opdoemen, bleef ze even stilstaan om adem te halen.
Bij de sparren ontdekte ze een paard, zwaar beladen, vastgebonden aan de stam.

Plots hoorde ze ruwe stemmen vanuit de richting van de galgen. Een schok van angst trok door haar heen – zoiets had ze nog nooit gevoeld. Maar nieuwsgierigheid won het van paniek. Ze sloop dichterbij en luisterde.

En toen hoorde ze het: een groep struikrovers had zich op de Galgenberg verschanst.

Zonder een seconde te verliezen draaide ze zich om en rende zo snel ze kon terug naar de stad. De deur van de herberg vloog open toen ze binnenstormde. Buiten adem vertelde ze wat ze had gezien en gehoord.

De raadsleden aarzelden niet. Samen met een groep stadswachters trokken ze direct naar de heuvel en verrasten de rovers midden in een verhitte ruzie. Ze werden geboeid, hun buit werd in beslag genomen en later teruggegeven aan de rechtmatige eigenaars.
De bende zelf vond haar einde – ironisch genoeg – aan dezelfde galgen waar ze zich hadden verborgen.

De moedige tapster kreeg van elke aanwezige haar verdiende dukaat. En alle gevonden goederen waar niemand aanspraak op maakte, werden haar als beloning geschonken.

Sindsdien heeft de Galgenberg zijn grimmige reputatie behouden… maar ook een verhaal van onverwachte moed.